Dit mag niemand weten – Martine Kamphuis

Ik recenseer ook voor PB. En daar kwam dit boek voorbij. Nadat ik de flaptekst gelezen had was ik enthousiast en wilde ‘Dit mag niemand weten’ van Martine Kamphuis graag lezen voor Uitgeverij Ploegsma. Ik wil ze dan ook bedanken voor het recensie – exemplaar.

Gegevens van dit boek:

Titel: Dit mag niemand weten
Auteur: Martine Kamphuis
Uitgever: Ploegsma
Aantal pagina’s: 216
ISBN: 9789021680224

Auteur:

Martine Kamphuis (1963) is een Nederlandse auteur. Ze is daarnaast werkzaam als psychiater en heeft zich gespecialiseerd in de behandeling van mensen met gedragsstoornissen. 

Kamphuis maakte haar schrijversdebuut met de psychologische thriller Vrij (2006) en schreef nadien meerdere crimeboeken voor volwassenen, waaronder Kift  (2008), Mist  (2012) en Alibi  (2014). Met haar spannende verhaal Heemraadsplein leverde ze een bijdrage aan de verzamelbundel Het cadeau (2014). 

Ze publiceerde ook een aantal jeugdboeken, waarvan De nieuwe buurvrouw  (2007) het eerste was en Kistje  (2015) het elfde. Meerdere van haar jeugboeken behoren tot de Vlaamse Filmpjes-reeks, een populaire en langlopende reeks korte jeugdboeken met als doelgroep kinderen van 10 tot 13 jaar. Met twee van haar jeugdboeken Roken is dodelijk  (2008) en Niet geschoten is altijd mis  (2010) won Kamphuis in 2007 en 2009 de John Flandersprijs. 

Korte Samenvatting:

Een 16-jarige scholier steekt een onbekende man neer. De politie probeert het motief van de dader te begrijpen, maar die vertelt een vreemd verhaal. Als de politie dat natrekt, lijkt er niets van te kloppen. Dan wordt een klasgenoot van de dader aangevallen. Heeft de ene zaak met de andere te maken?

Wat vond ik ervan?:

De teaser zin op de cover van het boek zorgt er meteen voor dat ik nieuwsgierig word naar het verhaal.

Wanneer een teaser er al voor zorgt dat ik benieuwd word naar het verhaal dan zijn dit voor mij al pluspunten. De rest van de cover zorgt er ook voor dat ik meteen wil beginnen met lezen. Je ziet een meisje voorop die een haar wijsvinger tegen haar lippen gedrukt houd. Wat mij dan meteen invalt is; Wat wil zij niet dat de rest van de wereld komt te weten?

In het eerste deel van dit boek maken we kennis met de personages.  Ze worden allemaal beschreven en daarmee krijg je meteen ook een goedeindruk van de problematiek in hun leven. Een mooi bijkomend effect is dat hiermee je interesse wordt getriggerd.

Het verhaal is op een dagboekachtige manier geschreven. Vanuit een datum lees je via een personage over wat er die dag allemaal gebeurt. Ieder stukje van een personage wordt in ik-vorm geschreven. Dit zorgt ervoor dat het net is alsof je het allemaal zelf beleeft. Je voelt de emoties die er loskomen in de stukken.

In dit verhaal komen verschillende thema’s aan bod. Jaloezie, vriendschap, misbruik en liefde staan centraal.
Vriendschap is toch wel het overheersende thema. Wat heb je allemaal over voor je vriend? Dat is wel echt de hamvraag van dit verhaal. Want moet je naar je eerste intuïtie luisteren? Of moet je luisteren naar dat stemmetje in je hoofd? Kun je mensen vertrouwen?
De vriendschappen in dit verhaal worden goed uitgewerkt.

~ ‘Ruik je dat?’ vraagt Bram. ‘Wat?’ vraag ik. Het volgende moment is duidelijk wat hij bedoelt. ‘Gatver, je hebt een scheet gelaten!’ Bram knikt. ‘De moleculen die nu in jouw neus of misschien al in je longen zitten, komen uit mijn darm.’ zegt hij tevreden. ~ pagina 103

Dit stukje zorgt voor een beetje humor in dit deel. Het boek heeft toch wel thema’s die wat zwaarder zijn en deze stukjes zorgen dat voor wat luchtigheid waardoor het verhaal niet te zwaar wordt.

In het tweede deel van het boek, krijg je ook perspectieven te lezen van andere personages die in het eerste deel niet aan het woord zijn geweest.

Afwisselend komen er in dit verhaal ook whatsapp gesprekjes voor. Dit vind ik wel een pluspunt. Het is toch echt iets van deze tijd. Het is iets waar de jeugd herkenning aan heeft.

~ Het gezicht van de vrouwelijke rechercheur is vriendelijk, haar ogen lijken bezorgd. Ze kijkt me aan alsof ze me wil helpen. Dan klinkt de stem van haar collega. ‘Misschien wil je ons nu vertellen wat er écht gebeurd is?’ vraagt hij. Zijn toon is hard, ongeduldig. ~ pagina 139

De emoties in dit verhaal worden zoals eerder beschreven goed uitgewerkt. Maar ook door het lezen over hoe iemands gezichtsuitdrukking is of over hoe iemand tegen je praat wordt het een en ander je duidelijker.

In het derde deel van het boek vallen de puzzelstukjes in elkaar. Je krijgt weer vanuit verschillende perspectieven informatie, waardoor het compleet aanvoelt. Het verhaal zit anders in elkaar dan je als lezer in eerste instantie dacht.