Het onzichtbare leven van Addie LaReu – V.E. Schwab

Toen ik samen met mijn baas in gesprek was met onze vertegenwoordiger van Uitgeverij Boekerij, wees deze mij op een boek dat ik zeker moest lezen. Iets huiverig, omdat het buiten mijn comfortzone is ben ik akkoord gegaan. Ik wil de uitgeverij dan ook bedanken voor dit leesexemplaar.

Gegevens van dit boek:

Titel: Het onzichtbare leven van Addie LaRue
Auteur: V.E. Schwab
Uitgeverij: Boekerij
Aantal pagina’s: 574
ISBN: 9789022593738

Korte samenvatting:

Frankrijk, 1714. Als Adeline LaRue wordt uitgehuwelijkt, smeekt ze om meer tijd en een leven in vrijheid. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een vreselijke prijs. Addie zal eeuwig leven, en is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet. Zelfs haar ouders vergeten hun dochter op slag en jagen haar hun huis uit.

Ontheemd en alleen begint Addie aan een betoverend avontuur dat eeuwen en continenten omspant. Van de achttiende-eeuwse salons van Parijs tot de straten van het moderne New York: Addie leert overal overleven. Maar terwijl haar tijdgenoten de geschiedenisboeken in gaan, blijft Addie onopgemerkt bestaan. Dag na dag, jaar na jaar.

Tot ze op een dag een boekhandel in stapt en iemand haar voor het eerst in driehonderd jaar herkent…

Wat vond ik ervan?:

Zoals hierboven benoemt is dit boek een uit mijn comfortzone. Maar door de lovende woorden van Petra van Uitgeverij Boekerij ben ik overstag gegaan.

We lezen dit verhaal vanuit Adeline LaRue, zij wordt uitgehuwelijkt maar smeekt om meer tijd en een leven in vrijheid. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een prijs die vreselijk is. Addie zal eeuwig leven en wordt door iedereen die zij ontmoet vergeten. Zelfs haar ouders herkennen haar niet meer.

Addie begint alleen aan een avontuur die eeuwen duurt. Ze doorloopt verschillende continenten. Ze maakt een heleboel mee.

Ik ben Adeline LaRue, zegt ze tegen zichzelf. Mijn vader heeft me geleerd een dromer te zijn, mijn moeder heeft me geleerd een echtgenote te zijn en Estele heeft me geleerd hoe ik met de goden kon praten. Addie is een vrouw die groeit door de dingen die zij meemaakt in de salons in Parijs in de achttiende eeuw maar ook in de straten van New York. Ze moet veel beproevingen doorstaan om de vrouw te zijn die ze wilt zijn. De vrouw die niemand zich herinnert, maar waar ze zelf wel trots op wilt zijn.

Maar ideeën zijn veel wilder dan herinneringen, schieten veel sneller wortel.
In het verhaal heeft Addie menig keer een conversatie met Luc, ook wel het duister. Hij probeert iedere keer Addie zover te krijgen om haar ziel aan hem te geven. De gesprekken die zij samen hebben laten goed zien dat ze niet dom is, ze weet hem enkele keren uit te lokken tot een minuscuul lachje. Maar toch geeft ze niet toe. Ze is er nog niet klaar voor. Het spel tussen deze twee blijft mij iedere keer weer boeien.

Het heeft niet veel zin om meer te bezitten dan je kunt vasthouden als je geen plek hebt om het te laten.
Wanneer Addie een boekhandel binnenstapt en herkent wordt verandert haar leven. Haar levensverhaal is er een die me heeft weten te pakken. Van de avonturen in de achttiende eeuw, naar haar leven van het moment. Iedere tijd heeft wel zijn charme en laat zien dat Addie voor hete vuren heeft gestaan. Deze hebben haar gemaakt tot wie zij is.
De thema’s die in het boek naar voren komen zijn er die hedendaags nog van belang zijn; het gezien willen worden en geliefd willen zijn. Voor ons allemaal niets vreemds.

Ik wil Petra bedanken voor dat zetje in de rug om dit boek te lezen. Ik heb genoten tot het laatste woord. O