We moeten dapper zijn – Frances Liardet

Ik zag bij een andere blogger het boek we moeten dapper zijn voorbij komen. Daar ik heel graag boeken lees met het thema Tweede Wereldoorlog, was ik meteen gefascineerd. Ik heb Uitgeverij Nieuw Amsterdam een mail gestuurd en mocht dit boek voor hen lezen. Dankjewel daarvoor.

Gegevens van dit boek:

Titel: We moeten dapper zijn
Auteur: Frances Liardet
Uitgever: Nieuw Amsterdam
Aantal pagina’s paperback: 432
ISBN: 9789046825242

Auteur:

Frances Liardet is schrijver en vertaler Arabisch. Ze vertaalde onder andere een roman van Nobelprijswinnaar Naguib Mafouz en doceert Creative Writing aan de University of East Anglia. We moeten dapper zijn is haar tweede roman, en de eerste die in Nederlandse vertaling verschijnt.

Korte Samenvatting:

Diep in slaap lag ze op de achterbank van de bus. Knietjes opgetrokken, duim in de mond. Ze was een jaar of vier, vijf. Ik keek om. De laatste passagiers schuifelden het gangpad door. ‘Bij wie hoort dit meisje?’ riep ik. Niemand reageerde.

December 1940. Duitse bommen vallen op Southampton, en de bewoners vluchten naar de omliggende dorpen. In Upton vindt de pasgetrouwde Ellen Parr een meisje, slapend achter in een bus. De kleine Pamela is, zo lijkt het, moederziel alleen.
Ellen heeft altijd gedacht dat ze geen kinderen wil, maar wanneer ze Pamela bij zich in huis neemt, blijft niets bij het oude: het verleden dat ze achter zich had gelaten en de toekomst waarvan ze had gedroomd.
Terwijl de oorlog voortwoedt, wordt de band tussen Ellen en Pamela steeds sterker. Maar als de gevechten ophouden begint het besef te dagen dat het nooit de bedoeling was dat Pamela bij haar zou blijven…

Cover:

De cover sprak mij meteen aan. Je ziet als je door de mist/rook heen kijkt huizen staan. Op de voorgrond zie je een vrouw met een klein meisje aan de hand over de straat lopen. Het kleine meisje heeft een koffer in haar hand. Een cover als deze pak ik direct op in een boekenwinkel.

Het verhaal:

Wanneer Southampton gebombardeerd word, komen vluchten vanuit daar richting Upton. Wanneer er bussen vol met vluchtelingen komen, blijft er in een bus een meisje achter. Ze ligt achterin opgekruld te slapen. Wanneer Ellen vraagt bij wie dit meisje hoort geeft niemand hier antwoord op. Ellen neemt Pamela mee naar huis. Zij ontfermt zich over dit kleine meisje samen met haar man Selwyn. Ze gaan op zoek naar de ouders van Pamela. Al snel blijkt dat vader niet in beeld is en moeder overleden is tijdens een bombardement.
Selwyn en Ellen geven dit meisje een warm thuis. Gedurende enkele jaren woont Pamela bij hen in. Maar wanneer de oorlog ten einde is komen ze er toch achter dat vader wel graag in contact komt met zijn dochter. Ellen beseft dat Pamela niet bij haar hoort en laat haar met haar vader mee gaan.

Wat vond ik ervan?:

Dit verhaal had me helemaal in zijn macht. Ik was zo benieuwd naar het leven van Ellen en Pamela.

De hoofdstukken zijn van goed formaat. Je leest gedurende het grootste deel van het boek vanuit Ellen. Het laatste gedeelte is vanuit Pamela. De schrijfstijl heb ik als prettig ervaren. Het leest lekker vlot maar je voelt ook in sommige stukken de emoties eraf spatten.

Alle personages die in het verhaal voorbij komen worden goed uitgewerkt. De thema’s vriendschap, liefde en verdriet komen ook aan bod. Zoals eerder beschreven kon ik vaak de emoties voelen tijdens het lezen van bepaalde delen. Dat vind ik zeer zeker een pluspunt.

Ik had verwacht dat Pamela, het meisje wat in de bus gevonden word de hoofdpersonage van het boek zou zijn. Maar dit was echter niet waar. De hoofdpersonage uit het boek is toch echt Ellen. Hoe zij haar jeugd doorbrengt. Hoe ze Selwyn ontmoet en erna hoe de rest van haar leven zich uitstippelt. Ik had dus wel gekozen voor een andere achterflap tekst omdat ik deze dan toch wel misleidend vind.