Landgoed Rosaville 3 – De ijskelder – Karin Quint

Van Vivian van uitgeverij Luitingh-Sijthoff kreeg ik een mail met de vraag of ik het derde deel in de Landgoed Rosaville serie wilde lezen. Ik wil de uitgever bedanken voor het recensie-exemplaar.

Gegevens van dit boek:

Titel: De ijskelder
Auteur: Karin Quint
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Aantal pagina’s: 400
ISBN: 9789021039886

Korte samenvatting:

Het is 1946. Alix Rokebrand is wanhopig op zoek naar een koper voor Rosaville, het landgoed waar ze nooit had willen wonen. Haar moeder is overleden, haar vader zit in een interneringskamp en haar broer is vertrokken naar Canada. Alix staat er alleen voor. Totdat op een dag Christiaan, een voormalige jeugdvriend, voor haar neus staat. Hij vertelt dat er geruchten gaan over een oorlogsschat die verborgen zou zijn in de ijskelder op het landgoed.

Wanneer ze de ijskelder openbreken doen ze een schokkende vondst. De zoektocht naar antwoorden die volgt werpt hen terug in de oorlogsjaren, die ze allebei anders hebben beleefd, maar waaraan ze beiden littekens hebben overgehouden.

Wat ze onderweg meemaken zal niet alleen bepalend zijn voor hun eigen toekomst, maar ook die van hun vriendschap.

Wat vond ik ervan?:

In dit derde deel van de Landgoed Rosaville reeks is Alix Rokebrand wanhopig opzoek naar een koper voor het landgoed. Ze heeft hier nooit willen wonen. Maar na het overlijden van haar moeder en het gevangenschap van haar vader is het haar eigendom geworden. Haar broer Willem verblijft in Canada, dus zij zit met het landgoed en zijn geschiedenis opgescheept.
Op een dag staat Christiaan aan de deur, ze kennen elkaar nog van vroeger. Hij heeft geruchten gehoord over het landgoed en wil er voor Axil zijn. Maar hier zit ze niet echt op te wachten. Axil is blij met haar eenzaamheid.
Maar Christiaan laat het er niet bij zitten en samen met een schoorvoetende Axil opent hij uiteindelijk de ijskelder. Er gaan namelijk geruchten rond dat er iets waardevols in deze kelder verborgen ligt.

Axil is altijd iemand geweest die voor zichzelf wil zorgen en alles zelf wil doen. Onderstaande zin vind ik mooi weergegeven

Hulp vragen is nooit mijn sterkste kant geweest. Moeder zei altijd dat ik was blijven steken in de ‘zelf doen’-fase en het mezelf daardoor soms onnodig moeilijk maakte.

Een roman waarin Quint ons meeneemt naar de tijd net na de Tweede Wereldoorlog. Niets is nog zoals het zou moeten zijn. Er zijn nog veel dingen onopgelost en nog niet alles kan en mag. Maar Christiaan en Axil zijn vindingrijk genoeg om toch op onderzoek uit te gaan. Ze duiken hiermee in het verleden en dat is voor beide gevoelig. Dit weet de schrijfster goed neer te zetten op het papier. Daarbij maakt haar vlotte schrijfstijl het erg prettig om te lezen. Want we weten allemaal dat wat er in die tijd gebeurd is eigenlijk te gruwelijk is.

Axil wordt niet alleen door Christiaan op een bepaald pad gezet. De gemeente vindt dat Rosaville zolang het nog niet verkocht is groot genoeg is om huurders in te stoppen. Axil staat daar niet om te springen, maar de extra centen die ze hiervoor krijgt maken haar leven ook iets draaglijker. Daarbij weten de Van Manens de muren om Axil heen geleidelijk af te breken. En dit proces mee te mogen maken voelt heel liefdevol. Er zijn nog altijd mensen die door een bepaald beeld heen kunnen kijken en ook het goede in de mens zien.

De zoektocht van Christiaan en Axil zorgt ervoor dat ze veel reizen samen. Soms voel je de elektriciteit tussen ze knetteren. Maar het verleden maakt dat ze op hun manier toch afstand houden. Er is nog zoveel dat geheim is gebleven.

De schrijfster heeft ook de nodige dosis humor. Ik ben een beelddenker en onderstaande zin vond ik hilarisch.

‘Die wenkbrauwen! Ik dacht dat die rupsen boven haar ogen zo weg zouden wandelen. Of een duik in haar theekopje zouden nemen.’

Een roman vol met gebeurtenissen die nooit hadden mogen gebeuren. Vol nieuwe vriendschappen, een zoektocht vol met hoogte- en dieptepunten en met zelfontwikkeling. Wat beide hoofdpersonages maken een tocht door in dit boek waardoor ze een groei maken en zichzelf durven te openen.
De schrijfstijl van Quint ervaar ik in dit derde boek ook weer als prettig, ze gaat geen thema uit de weg.