Plankenkoorts – Tamara Haagmans

Ik hield een heuse Tamara Haagmans week. Daar ik drie ongelezen boeken van haar had liggen. Ik eindigde met Plankenkoorts. Ik wil de uitgever bedanken voor het recensie-exemplaar.

Gegevens van dit boek:

Titel: Plankenkoorts
Auteur: Tamara Haagmans
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Aantal pagina’s paperback: 262
ISBN: 9789024589821

Auteur:

Voor Tamara Haagmans (1980) is schrijven net als ademen: ze doet het al haar hele leven. Haar onverbeterlijke romantische inslag lees je altijd terug in haar verhalen. Met haar debuut ‘De mooiste dag van je leven’ veroverde ze de harten van menig feelgoodlezer.

Korte Samenvatting:

Mara werkt bij het familiebedrijf van haar opa en oma: een winkel met tweedehands boeken, bladmuziek en theaterstukken. Op een dag komen er ineens tientallen mensen achter elkaar de winkel binnen. Ze halen alles overhoop en lijken op zoek te zijn naar iets, maar wat? Wat ligt er in het winkeltje van Mara’s opa en oma? Dan komt er een knappe man de winkel binnenlopen… Hij heet Lucas, en Mara denkt dat hij ook de winkel komt slopen. Maar niets is minder waar. Wie is hij, en waarom is hij uit het niets zo geïnteresseerd in Mara?

Wat vond ik ervan?:

In dit verhaal maken we kennis met Mara. Zij werkt in de winkel van haar opa en oma. Tevens de mensen bij wie ze woont. Haar ouders hadden andere plannen en Mara mocht toen bij haar grootouders blijven wonen.
Op een dag is het een ravage in het winkeltje, er zijn veel mensen en ze lijken allemaal op zoek naar iets. Wat ligt er schuil in het winkeltje?
Net als alles weer een beetje rustig is komt er een man de winkel binnen… Mara smelt meteen voor hem. Maar wie is deze mysterieuze Lucas?

Mara komt op mij over als een lieve meid die heel veel van haar grootouders houdt. Tamara laat dit heel goed in het verhaal naar voren komen. De oma van Mara heeft Alzheimer en het gaat steeds slechter met haar. De onmacht die je bij zowel Mara als opa voelt is tastbaar als lezer. Wat is dit mooi neer gezet zeg!

De chemie tussen Mara en Lucas is meteen voelbaar wanneer je over ze leest. Ze draaien om elkaar heen en weten elkaar iedere keer wel weer even vanonder hun wimpers aan te kijken. Heerlijk dat gekronkel in feelgoodverhalen.

Het einde is een mooie afsluiting van dit verhaal. Alles komt bij elkaar en krijgt een plekje. Hierdoor kun je dit verhaal met een glimlach dichtslaan en er nog even van nagenieten.